Apr 1, 2012

Μια μοναχική πόλη...γεμάτη ανθρώπους

Βράδυ Πέμπτης μέσα στο ταξί κάτω απο τη δυνατή βροχή...Κανείς στο δρόμο, εκατοντάδες μέσα στα αυτοκίνητά τους και όλοι μόνοι...άντρες, γυναίκες οδηγοί και κανένας συνοδηγός... Καθώς δάκρυζαν τα τζάμια δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: άραγε τους περίμενε κανένας ή γυρνώντας θα βρουν ένα εξίσου με το αυτοκίνητό τους άδειο σπίτι με σβηστά φώτα και παγωμένη απο τη μοναξιά ατμόσφαιρα; Τι είναι αυτό που μας κάνει να κλεινόμαστε τόσο στον εαυτό μας και να ξεχνάμε την "αρετή της συντροφικοτητας" όπως αυτή έχει εγκωμιαστεί αιώνες ολόκληρους; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να κάνουμε σχέσεις; Ο φόβος της απόρριψης. Έχουμε βιώσει τουλάχιστον μια φορά (κάποιοι άτυχοι ίσως και παραπάνω-ναι, είμαι μέσα σ' αυτούς) την απόρριψη από φίλους, φίλες ή ερωτικούς συντρόφους ακόμα και από την ίδια την οικογένειά μας καμιά φορά γι' αυτό επιλέγουμε την ασφάλεια που παρέχει στα συναισθήματά μας η μοναξιά. "Καλύτερα μόνη παρά με πληγωμένη καρδιά", συνήθιζε να λέει μια φίλη μου. Δεν κάνουμε σχέσεις, έχουμε αποξενωθεί και μετατρέπουμε την καθημερινότητά μας σε μέρες κόλασης με φράση κλειδί: "σήμερα είμαι πνιγμένος-πνιγμένη απο τις δουλειές" Να 'ναι καλά η κοινωνική δικτύωση μέσα από το facebook και το twitter και όλους τους άλλους παρόμοιους φορείς που μας έχει λύσει τα χέρια (και τα έχει "δέσει" σε ένα πληκτρολόγιο) στην επικοινωνία με τους φίλους και τους αρκετούς γνωστούς. Ο ζεστός καφές σε ένα μαγαζί είναι πλέον απαρχαιωμένος. Έχει μετατραπεί σε ηλεκτρονικό σε μια 20" plasma οθόνη... Και σιγά-σιγά οι δεσμοί χαλαρώνουν σε σημείο τέτοιο που να χάνονται και η κατάσταση παγιώνεται χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΕΝΑ ΛΑΠΤΟΠ. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι όσο και να εξελιχθεί η επιστήμη στο μέλλον δεν θα 'ναι ποτέ σε θέση μια κάρτα γραφικών να αντικαταστήσει το ζεστό βλέμμα των φίλων μας. Μόνο εμείς μπορούμε να έρθουμε κοντά με τους άλλους ανθρώπους και ίσως εκεί έξω μας περιμένουν κάποιοι εξίσου μόνοι έτοιμοι να γλιτώσουν την καθημερινότητά μας από τον "πνιγμό".

3 comments:

Timos said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Soñador Silvestres said...

Πραγματι...η ευρεση αυτου που λεμε "ο καλυτερος φιλος-η" καθισταται σχεδον αδυνατο στην συγχρονη κοινωνια που δεσποζει το συμφερον πανω απο ολα. Λιγοι ειναι οι τυχεροι που κανουν φιλους καλους για μια ζωη. Αλλα και οι υπολοιποι πρεπει απλα να μαθουν να ζουν ετσι...

mary said...

εγώ ζήτημα να έχω γνωρίσει 1 άνθρωπο που έχει φίλους πραγματικούς. πολύ ωραία ανάρτηση

Post a Comment