Memories....

...like the corners of my mind...Άκουγα τις προάλλες αυτό το αριστούργημα της Barbra Streisand και μ' έβαλε σε σκέψεις... Μου θύμισε τα παλιά.. όλα τα πάλια.. και αναρωτιεμαι τώρα εγώ: Μπορεί κανείς να διαγράψει τις ανάμνησεις ενός παλιού δυνατού έρωτα (όπως αυτός της Barbra Streisand και του Robert Redford στην ταινία); Και αν ναι, πότε είναι η σωστή στιγμή; Μήπως απλά ξεγελάμε τον εαυτό μας νομίζοντας ότι τα σβήσαμε όλα ενώ αυτά παραμένουν ριζωμένα μέσα μας; Υποθέτω (γιατί έτσι με βολεύει) ότι ναι, έρχεται η στιγμή που όλα μοιάζουν μακρινά (αφού βέβαια έχουμε κλάψει, πονέσει, πιθανόν μετανιώσει και προσπαθήσει να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα..). Τότε τι είναι εκείνο το τσίμπημα που νιώθουμε όταν πέσει μια παλιά φωτογραφία στα χέρια μας; Γιατί αφαιρούμαστε και κοιτάμε το κενό σαν χαζοί; Νομίζω ότι πολύ απλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι "ναι, ότι και να 'γινε στο τέλος όσα λάθη και αν έκανα στις επιλογές τότε ήμουν ευτυχισμένος/η". Ίσως είναι καθαρό θέμα εγωισμού... ίσως φόβου ότι επειδή δεν θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε τα ίδια πράγματα δεν θα κατακτήσουμε ποτέ την ευτυχία... Τελικά μάλλον δεν διαγράφονται επιλεγμένες σελίδες από το βιβλίο της ζωής του καθενός. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις το σελιδοδείκτη στις καλές στιγμές και να κοιτάξεις μπροστά με στόχο το καλύτερο για σένα.