Η ζωή σε °C

Κρύο απόγευμα του Δεκέμβρη και κοιτώ στο smartphone κινητό-μια συσκευή που πρέπει να είναι πράγματι πιο έξυπνη από μένα την ίδια- και η ώρα ήταν 16:00 με θερμοκρασία 5°C. Και έτσι όπως ήταν ο ήλιος απέναντι μου με μια διαγεγραμμένη πορεία προς τη δύση του, χάθηκα στη μαγική απόχρωση από το βαθύ πορτοκαλί που διέσχιζε τους ορίζοντες και άρχισα να σκέφτομαι πως επηρεάζεται η ζωή μας από τις διαπροσωπικές σχέσεις… Συναναστράφηκα στη ζωή μου με τόσους ανθρώπους και όμως τώρα ήμουν εκεί στη στάση του λεωφορείου μόνη και αναρωτιόμουν πού πήγαν όλοι… Η παγωνιά λειτουργώντας αντίστροφα μου θύμισε ένα ξεχωριστό απόγευμα ίδιας ακριβώς ώρας του περασμένου Αυγούστου. 16:00 τότε με τον ήλιο απέναντι μου, 16:00 και τώρα με τον ίδιο ήλιο στο πρόσωπο. Γιατί όμως τα αισθήματα τόσο διαφορετικά; Μήπως όμως αυτό δεν είναι που συμβαίνει και με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν; Είναι στιγμές που τους νιώθουμε σαν καυτό ήλιο, σαν ήλιο που φωτίζει τις μέρες μας και τις στιγμές μας, που μας γεμίζει αισιοδοξία… κάνοντας όμως μια ανασκόπηση στη δική μου ζωή είδα πως πολλοί έγιναν ένας άλλος ήλιος, ίδιος μα τόσο διαφορετικός μαζί. Το εκάστοτε άτομο παρέμεινε εκεί, αλλά απλά υπήρχε… Σταμάτησε να ζεσταίνει την καρδιά μου όπως παλιά… σαν τον χθεσινό ήλιο που απλά έριχνε αδιάφορα τις ακτίνες του πάνω μου… Δεν ξέρω τι φταίει. Ή μάλλον υποθέτω: η θερμοκρασία. Και όχι αυτή που μετράμε στην κλίμακα Κελσίου αλλά εκείνη που μετράμε με γεγονότα, βιώματα και εμπειρίες. Ποτέ τα πράγματα σε μια σχέση δεν «κρυώνουν» έτσι απλά. Κάτι πρέπει να συμβεί για να ρίξει τη θερμοκρασία. Στη μετεωρολογία το λένε ψυχρές μάζες αέρα, στη ζωή το λένε μάλλον «άσχημες συμπεριφορές». Και είναι αυτές που μετατρέπουν τους φίλους ή τους ερωτικούς συντρόφους από Αυγουστιάτικους σε Δεκεμβριανούς ήλιους. Από αστέρια της ζωής μας σε κεράκια με τρεμάμενη φλόγα. Άραγε υπάρχει αντίστροφη πορεία; Γιατί στις εποχές το ξέρω πως θα έρθει το επόμενο καλοκαίρι και ανακουφίζομαι… στις σχέσεις όμως; Πρέπει να ξεχάσω; Να διαγράψω με κάποιο τρόπο τα άσχημα συναισθήματα που έχω νιώσει; Ή μήπως να αναγκάσω τους άλλους να αφήσουν στην άκρη τα άσχημα πράγματα που τους έκανα εγώ να νιώσουν; Γιατί η σχέση είτε φιλική είτε ερωτική είναι δράση-αντίδραση. Γι’ αυτό και δεν φταίει μόνο ο ένας όταν χαλάει. Όπως λέει και μια φίλη «το σχοινί δεν τεντώνει με ένα μόνο χέρι.» Ίσως πάλι πρέπει απλά να αποδεχτώ το γεγονός. Σύμφωνα με τις επιλογές μου υπάρχει λόγος που βρίσκομαι εδώ με αυτούς τους συγκεκριμένους και όχι άλλους ανθρώπους γύρω μου. Εξάλλου μόλις ήρθε το λεωφορείο. Εκτός του ότι θα σταματήσω να κρυώνω, έχω την ευκαιρία να βρεθώ ανάμεσα σε καινούριους ανθρώπους και να χτίσω σχέσεις από την αρχή ακόμα και αν ακούσω στο μετεωρολογικό δελτίο για θερμοκρασίες υπό του μηδενός.

Memories....

...like the corners of my mind...Άκουγα τις προάλλες αυτό το αριστούργημα της Barbra Streisand και μ' έβαλε σε σκέψεις... Μου θύμισε τα παλιά.. όλα τα πάλια.. και αναρωτιεμαι τώρα εγώ: Μπορεί κανείς να διαγράψει τις ανάμνησεις ενός παλιού δυνατού έρωτα (όπως αυτός της Barbra Streisand και του Robert Redford στην ταινία); Και αν ναι, πότε είναι η σωστή στιγμή; Μήπως απλά ξεγελάμε τον εαυτό μας νομίζοντας ότι τα σβήσαμε όλα ενώ αυτά παραμένουν ριζωμένα μέσα μας; Υποθέτω (γιατί έτσι με βολεύει) ότι ναι, έρχεται η στιγμή που όλα μοιάζουν μακρινά (αφού βέβαια έχουμε κλάψει, πονέσει, πιθανόν μετανιώσει και προσπαθήσει να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα..). Τότε τι είναι εκείνο το τσίμπημα που νιώθουμε όταν πέσει μια παλιά φωτογραφία στα χέρια μας; Γιατί αφαιρούμαστε και κοιτάμε το κενό σαν χαζοί; Νομίζω ότι πολύ απλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι "ναι, ότι και να 'γινε στο τέλος όσα λάθη και αν έκανα στις επιλογές τότε ήμουν ευτυχισμένος/η". Ίσως είναι καθαρό θέμα εγωισμού... ίσως φόβου ότι επειδή δεν θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε τα ίδια πράγματα δεν θα κατακτήσουμε ποτέ την ευτυχία... Τελικά μάλλον δεν διαγράφονται επιλεγμένες σελίδες από το βιβλίο της ζωής του καθενός. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις το σελιδοδείκτη στις καλές στιγμές και να κοιτάξεις μπροστά με στόχο το καλύτερο για σένα.

Μια μοναχική πόλη...γεμάτη ανθρώπους

Βράδυ Πέμπτης μέσα στο ταξί κάτω απο τη δυνατή βροχή...Κανείς στο δρόμο, εκατοντάδες μέσα στα αυτοκίνητά τους και όλοι μόνοι...άντρες, γυναίκες οδηγοί και κανένας συνοδηγός... Καθώς δάκρυζαν τα τζάμια δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: άραγε τους περίμενε κανένας ή γυρνώντας θα βρουν ένα εξίσου με το αυτοκίνητό τους άδειο σπίτι με σβηστά φώτα και παγωμένη απο τη μοναξιά ατμόσφαιρα; Τι είναι αυτό που μας κάνει να κλεινόμαστε τόσο στον εαυτό μας και να ξεχνάμε την "αρετή της συντροφικοτητας" όπως αυτή έχει εγκωμιαστεί αιώνες ολόκληρους; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να κάνουμε σχέσεις; Ο φόβος της απόρριψης. Έχουμε βιώσει τουλάχιστον μια φορά (κάποιοι άτυχοι ίσως και παραπάνω-ναι, είμαι μέσα σ' αυτούς) την απόρριψη από φίλους, φίλες ή ερωτικούς συντρόφους ακόμα και από την ίδια την οικογένειά μας καμιά φορά γι' αυτό επιλέγουμε την ασφάλεια που παρέχει στα συναισθήματά μας η μοναξιά. "Καλύτερα μόνη παρά με πληγωμένη καρδιά", συνήθιζε να λέει μια φίλη μου. Δεν κάνουμε σχέσεις, έχουμε αποξενωθεί και μετατρέπουμε την καθημερινότητά μας σε μέρες κόλασης με φράση κλειδί: "σήμερα είμαι πνιγμένος-πνιγμένη απο τις δουλειές" Να 'ναι καλά η κοινωνική δικτύωση μέσα από το facebook και το twitter και όλους τους άλλους παρόμοιους φορείς που μας έχει λύσει τα χέρια (και τα έχει "δέσει" σε ένα πληκτρολόγιο) στην επικοινωνία με τους φίλους και τους αρκετούς γνωστούς. Ο ζεστός καφές σε ένα μαγαζί είναι πλέον απαρχαιωμένος. Έχει μετατραπεί σε ηλεκτρονικό σε μια 20" plasma οθόνη... Και σιγά-σιγά οι δεσμοί χαλαρώνουν σε σημείο τέτοιο που να χάνονται και η κατάσταση παγιώνεται χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΕΝΑ ΛΑΠΤΟΠ. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι όσο και να εξελιχθεί η επιστήμη στο μέλλον δεν θα 'ναι ποτέ σε θέση μια κάρτα γραφικών να αντικαταστήσει το ζεστό βλέμμα των φίλων μας. Μόνο εμείς μπορούμε να έρθουμε κοντά με τους άλλους ανθρώπους και ίσως εκεί έξω μας περιμένουν κάποιοι εξίσου μόνοι έτοιμοι να γλιτώσουν την καθημερινότητά μας από τον "πνιγμό".